აზრი არა აქვს ხმას,
თუ კი მხოლოდ შენთვისა ჟღერს.
აზრი არა აქვს თმას
თუ კი ის შენს ბიჭსა ჰფენს.
ან რა აზრი აქვს თვალს
რომელიც სითბოს აფრქვევს.
რომ შემოგხედავს და...
ირგვლივ აჩერებს კადრებს.
გარეგნოობასაც არა აქვს აზრი
როდესაც გული გულობს,
და თუ კი გიყვარს
გული ხომ სხვასუბრალოდ აღარც სტუმრობს.
იცი რომ სხვებს ის არ ჰგავს
თუმცა იცი რომ ცდები,
მისი ჭაღარა თმა
ახალგაზრდობას ჰფერის.
მე მიყვარს მისი ხმა
თითქოს სიმკაცრის ეშხი რომ შეერევა და თან
სითბოს რომ ურევს წვეთით.
ყავისფერი ხომ სულ
საერთოდ თავ გზას მირევს.
მისი თვალები ხომ
სიცოცხლის ხალისს მიჩენს.
მისი სიცილი მე
ყველაზე მეტად მიყვარს,
მისი ღიმილი დღეს
ჩემთვის ყველაფერს ნიშნავს.
ვიცი, ვუყურებ მას
და თან მის სითბოს ვიგრძნობ,
დაკარგულია დღე
როცა იუმისობას ვიგრძნობ.
გულშ ვიხუტებ და მინდა რომ ჩემში მყავდეს,
მინდა რომ სულში ჩავსვა
და მუდამ გულში მყავდეს
მჯერა რომ მოვა დრო
როდესაც ერთად ვივლით,
თოვლის ფიფიქების ქვეშ
ნაზად დათოვლილ გზებში.
ახლა არვიცი ხვა,
მეტი რაღა მაქვს სათქმელი...
აღარს ჩემს ტკივილს, საერთოდ
აღარაფერს აქვს საშველი.
მაგრამ იწამეთ ერთი.
იმედი მუდამ ცოცხლობს,
სოცოცხლე სანამ სუფევს
გულში იმედი ბუდობს.