მარტოსული ეოსივით გადმოსცქერის ეიფელი
მის ფეხებთან მოალერსეთ თრობასა და აგონიას,
შენ კი, როგორც მიუნხენში თვით ვნებასთან მოცეკვავე,
ელი გორდელიანივით სამყაროდან აორთქლდები...
პარიზული ქარის სურნელს წაიღებენ შენი თმები
დაჩოქილი ფოთოლცვენის მომღიმარე აგონიად,
მისივ ისრით დაკოდილი სამუდამო მეგობრები
იქცევიან როტერდამის ლეგენდარულ აპოგეად...
აღდგებიან ლეგენდები ჩვენში გრძნობის გასაჩენად,
როგორც მაშინ როტერდამთან აბრიალნენ კოცონები,
ნუთუ არაფრად არ ღირდა სიყვარულის გადარჩენა
რომ მიღიმი შორთიდან ირონიულ მოწონებით...
ავედევნე აჩრდილების ნიღბებიან სილუეტებს
და წყვდიადში მარტოობის მე უშენოდ ჩავითქმები.
ახლა აღარავინ ხატავს ტაეპებით წყვილ პორტრეტებს,
ჰო, შენ უკვე ჩემთან ერთად არა ხარ და არ ითქმები...
ლუვრს დარჩება მარტოსული მიტოვებულთ პოეზია,
ალბათ სადმე გაიკვრება ნაქანდაკებ ნახატებად,
თვით რითმაც კი აწ გარდასულს უკვე ვეღარ მოეწია,
ამად არ ღირს შემოქმედის ფსევდონიმად დახატება...
მარტოსული ეოსივით გადმომცქერის ეიფელი,
მის ქვეშ მარტოდ ჩამომჯდარ და გულგატეხილ აგონიას,
შენ კი, როგორც მიუნხენში თვით ვნებასთან მოცეკვავე,
ელი გორდელიანივით სამყაროდან აორთქლდები...