გამომაფხიზლეთ ამ ბინდიდან, გამომაფხიზლეთ,
აღარ მსურს მხოლოდ ოცნებებით მთვრალმა ვიარო,
მგონი მოვიდა დრო ყველაფერს საღად შევხედო,
და ამ ცხოვრების მკაცრი სკოლა გამოვიარო.

არ გავურბოდი ამ დღეს, მაგრამ მაინც ძნელია,
ასე უეცრად გახდე დიდი, დათმო ზღაპარი,
რომელშიც დიდხანს თქვენს გარეშე ტკბილად ვცხოვრობდი,
გულს მინათებდა ოცნებების თეთრი ლამპარი.

გამომაფხიზლეთ თუმცა არა ისე ძლიერად,
ნუ ჩაკლავთ ასე ერთიანად ჩემში ძველ სხივებს,
სულ ცოტა მაინც დამიტოვეთ, რომ განსაცდელში,
მათმა სინათლემ დამიფაროს, ძალა შემმატოს.

გამომაფხიზლეთ მაგრამ მაინც თუკი ამ ქვეყნად,
რომელსაც სასტიკ, დაუნდობელ ციხედ მიიჩნევთ,
აღმოვაჩინე რაღაც კარგი, ნუ განრისხდებით,
და ჩემი გრძნობა სიხარულის უხმოდ მიიღეთ.

გამომაფხიზლეთ მაგრამ არა ბნელი ფოქრებით,
ნუ დაამძიმებთ ჩემს არსებას, თქვენი აზრებით,
ბავშვი სუსტია და თუ გინდა რო არ დაიბნეს,
ეს ყველაფერი გააკეთეთ ღრმა გააზრებით.

და თუ ოდესმე მეც თქვენსავით ცივი გავხდები,
არ ამაღელვებს ვარსკვლავთცვენა და არც მზის ჩასვლა,
მაშინ ვიფიქრებ, რად მინდოდა ნეტა სიფხიზე,
თუ ასეთ ყოფნას მირჩევნია საერთოდ წასვლა.