საიტის რამოდენიმე წევრმა ვითამაშეთ ორი დღის წინ და გავრითმეთ შეძლებისდაგვარად სტრიქონები. შედეგად ეს გამოგვივიდა. ძალიან კრიტიკულებიც ნუ იქნებით, გაითვალისწინეთ არცერთი არ ვართ პოეტი.

როგორ მიყვარხარ! გრძნობას ვერ ვმალავ,
მკლავს უნდობლობა შენი ფარული.
მხოლოდ მე დავკრეფ ვარდებს უთვალავს,
ვარ სიყვარულის ჩრდილში მალული
და თუ გიყვარვარ, ნურც შენ დამალავ,
თორემ დაგტანჯავს ხვალ სინანული.
ისე უკვალოდ გავა ცხოვრება,
ჩემთვის დარჩები მხოლოდ წარსული.

თუ გრძნობებს უხმოდ ჩავიკლავთ გულში
ტანჯვად იქცევა ეს სიყვარული.
იქნებ არ ღირდეს ამდენი თმენა,
იქნებ ფუჭია ეს სიბრალულიც.
მომენატრები... მოგენატრები...
ძველ მოგონებებს ძილში გავუვლით.

აღარ ანთია გრძნობის ის სითბო
არის სიზმრადღა შემორჩენილი.
შენ კი ამ გრძნობას ვერსად წაუხვალ
თუნდ გაურბოდე, როგორც დევნილი.
ამედევნება შენი ხატება,
მე კი ვიქნები ისევ ძებნილი
და კვლავ სიზმრებში არ მოგასვენებ,
შენ გამიხსენებ გულდაბნედილი.

დავემსგავსები გრძნობის მათხოვარს,
ვივლი ნერვებით ჩამოძენძილი.
ხელს თუ გავიშვერ, ალბათ მოვითხოვ
შენგან მივიღო ბოლო წერილი.
წერილი, ერთობ ნაზი სურნელით
და იასამნისფრად შეფერილი.

დაველოდები შენგან სტრიქონებს
და გამიჩნდება იმედი წამით.
მაგრამ მომავლის უსასოებით,
ცრემლი გაჟღინთავს კვლავ ბალიშს ღამით.

მაგრამ, ალბათ ღირს, ყოველი ცრემლი
ასე მგონია გაბრუნებს სახლში,
თუ დაბრუნდები მე კვლავ ბავშვივით
ხელებგაშლილი დაგხვდები კარში.
თუ იყოყმანებ, თუ არ შემოხვალ,
მე წამოგყვები წვიმაში... ქარში...
ფეხით დავყვები მე იმ ბილიკებს,
რომ ვსეირნობდით საყვარელ ბაღში.
მინდა გახსოვდეს, რომც ვერ გხედავდე,
მაინც შენ გხედავ მე ყველა ქალში.
და თუ ვიგრძნობ,რომ აღარ გიყვარვარ
და გეჩხირები ზედმეტად თვალში,
მე დაგეხსნები , სამარადისოდ,
ჩემთან დარჩები შენ გრძნობის ვალში.!