ზღაპარში მინდა ვცხოვრობდე, სადაც წუთი უშენო სევდას გაფანტავს
და სანიმუშო სურვილი კვლავაც დაუოკებელ ოცნებებს ფანტავს,

რადგანაც (შენგან მიტოვებული) შემომეცალა ყველა საყრდენი,
მაგრამ არ მინდა ვიყო ეული ან რომ მომაკლდეს სიცოცხლის გენი,

ამიტომ ფიქრებს მანძილი ფარავს, გაუგებრობას ვეღარ ვერევი
და გაშიშვლებულ სხეულს მიფარავს ძველი ოცნების მკრთალი ფერები!

წამებს უკვდებათ ძველი სისხარტე, რადგან გავყურებ გრძნობის მირაჟებს,
თვალით მანახე ან დამიხატე, გაზაფხულის მზე გზებს რომ მინათებს

და ვიცი, არ ხარ იდეალური (ამიტომ გქვია ადამიანი),
მაინც მაწვალებს ეჭვი ქალური, როცა დღეები კვდება მზიანი,

ისევ გავყურებ წამის აჩრდილებს და თუკი გულმა რაიმე მითხრა,
გამოვიგონებ ძველ შეძახილებს, რადგანაც მინდა ერთი რამ გითხრა,

მაგრამ სიტყვას რომ ძალა ეწოდა მავიწყდებოდა ძვირფასო ახლაც,
რადგანაც გრძნობა წამებს ებრძოდა და გამარჯვებით ტკბებოდა კვლავაც,

ამიტომ მიწევს გამეორება, რომ მინდა გქონდეს ლაღი ღიმილი,
რადგან იმისთვის ღირდა ცხოვრება, რომ შემეკრიბა სიტყვის ნაწილი:

არ დაივიწყო რაც დღემდე გიყვარს, რადგან გავიხდი უშენობის ჟამს
და დღეს შენს გამო სამყარო მიყვარს (ისევ შევხარი საოცნებო წამს),

მაგრამ ეს ძველი, სასტიკი ხვედრი ისევ მიხუტებს იცოდე მძლავრად,
არ ვურიგდები და მაინც გელი, როცა დაგეძებ წვიმების კვალად

და თუ სიტყვებმა დაკარგეს ძალა ან მომეძალა გრძნობები ჭარბად,
გამომიგლოვა ძველმა ფიქრმა და მხოლოდ იმ სურვილს შევწვდები, ალბათ,

რომ მაფერადო შენი ფერებით, როგორც ნახატზე შექმნილი ქალი
და სანიმუშო გრძნობის ფერებით შემოგექარგოს მხურვალე ალი;

შემომეჩვიო, რომ შენს ბილიკებს მუდამ ჩემს გზებზე ხვდებოდეს ნამი,
რადგან გაქცეულს ისევ მიგიღებს ეს საკვირველი ოცნების წამი

და რადგან უკან არ დაბრუნდება განურჩეველი სიტყვების ჭავლი,
განსაკურნებლად დიდ დროს უნდება (მუდამ ერთგული) თავნება ჯავრი,

ამიტომ ისევ ჩვეული სევდით გადის დღეები რწმენის ლოდინში,
როცა (მომავლის ბოროტი ხედვით) დავიფერფლები შენს მოლოდინში!