ზღაპარში მინდა ვცხოვრობდე, სადაც
წუთი უშენო სევდას გაფანტავს
და სანიმუშო სურვილი კვლავაც
დაუოკებელ ოცნებებს ფანტავს!

არ დაივიწყო დღემდე რაც გიყვარს,
რადგან გავიხდი უშენობის ჟამს
და დღეს შენ გამო, სამყარო მიყვარს,
ისევ შევხარი საოცნებო წამს!

და უმოწყალოდ სასტიკი ხვედრი
ისევ მიხუტებს, იცოდე, მძლავრად!
არ ვურიგდები და მაინც გელი,
დაგეძებ ურჩი წვიმების კვალად!

საოცარია, რომ ისევ მელი,
არ მინდა იყო შენი გრძნობის ტყვე!
მინდა, რომ ჩემი ყველა სათქმელი
ლექსად ვაქციო და შენ მოგიყვე:

გამაფერადე შენი ფერებით,
როგორც ნახატზე შექმნილი ქალი,
რომ სანიმუშო გრძნობის ფენებით
შემოგექარგოს მხურვალე ალი!

შემომეჩვიე, რომ შენს ბილიკებს
მუდამ ჩემს გზებზე ხვდებოდეს ნამი,
რადგან გაქცეულს ისევ მიგიღებს
ეს საძულველი, ეული წამი!

და რადგან უკან არ დაბრუნდება
განურჩეველი სიტყვების ჭავლი,
განსაკურნებლად დიდ დროს უნდება
მუდამ ერთგული, თავნება ჯავრი!

ამიტომ ისევ ჩვეული სევდით
გადის დღეები წრმენის ლოდინში
და ამ მომავლის ბოროტი ხედვით,
დავიფერფლები შენს მოლოდინში!