შენ შეგიძლია შეარყიო ჩემი ღირსება
და დამიმსხვრიო სულის ყველა მტკიცე საყრდენი,
რადგან ყოველი ამოსუნთქვა შენით ივსება,
თუნდაც გამიხდეს სიყვარული ისევ საცდელი,

ამიტომ ზოგჯერ სიახლოვე მინდა მაცადო,
რომ გადავქექო მოტივტივე გრძნობის ნავები,
რადგან შენ შეგწევს იმის ძალა ქარს გამატანო,
როგორც ქაღალდის საცოდავი თვითმფრინავები

და შეგიძლია შემიმუსრო ყველა ოცნება
ან ნაფლეთებად შემაგროვო გრძნობის მიჯნაზე,
რადგან დაგითმე უყოყმანოდ არჩევნის ნება,
ახლა კი სიტყვებს ვემალები წარსულის ხმაზე,

მხოლოდ შენ შეძლებ შემიკეცო გაშლილი ფრთები
და გამეტებით დამანარცხო ნაცრისფერ მიწას,
რათა შეირყეს წარმოსახვის ნაშენი მთები,
აზრი არ ჰქონდეს სურვილების საფლავზე მისვლას,

რადგანაც მხოლოდ ასე შევძლებ მე უარის თქმას,
იმ ოცნებებზე თვეობით რომ მასულდგმულებდა
და ამის შემდეგ დავადუმებ ძველი გრძნობის ხმას,
სიტყვებს რომ ჩუმად სიყვარულის სიტკბოს ურევდა,

ღრუბლიან ზეცას შევუერთებ ფიქრებს აწეწილს,
ტკივილს დავმალავ უმოწყალო მზერების მიღმა,
რომ გავეცალო მოლოდინის წამებს გაწელილს,
შემოვიძარცვავ სათუთ გრძნობებს, დღისგან რომ იშვა...

გადავასახლებ გრძნობის წადილს, სულს გადავმალავ,
ახალი სახით გამოვძვრები ძველი ქერქიდან,
რათა შევიგრძნო ჭეშმარიტი ტკივილის ძალა
და ფენიქსივით წამოვდგები ჩემი ფერფლიდან,

დაღლილ სხეულზე შემოვიკრავ ბრჭყვიალა აბჯარს,
შევიმოსები როგორც უწინ - ძლიერ შილიბად,
გამოვცდი ერთ დროს დამკვიდრებულ უცილობელ ჯანს,
რომ ისევ შევძლო გადმოგხედო ერთხელ ირიბად,

ამორძალივით გავილაშქრებ იმ ძველ ჩვევებზე,
რომელთაც ახლა უშენობის დაღი ეტყობათ
ან შემეტყობა ფორიაქი გათვლილ ქცევებზე,
მერე კი გრძნობებს საფიქრალი აღარ ეყოფათ,

რადგან გონებას გავაღვიძებ გრძნობაზე გაცვლილს,
ვუამბობ ყველა ისტორიას გავლილ ომებზე
და ყველა სახეს - შენამდე და შენს მერე განცდილს,
ჯილდოებივით წამოვაცვამ წვრილ-წვრილ ჯოხებზე...

შემოვიერთებ ყველა კუთხის ამინდს - ავდრიანს
ან ქართა შორის გავიჭრები ისე ამაყად,
რომ დავინახო ძველ ოცნებებს როგორ აყრიან,
რათა გამოჩნდნენ ჩემ წინაშე ისევ ლამაზად,

მე კი უეცრად თითოეულ ხმაზე წარბს შევკრავ,
თითქოს რაღაცამ გამიფუჭა უცებ გუნება,
რომ ყველა მიწას, რომელზედაც ფეხს ისევ შევდგამ
ახსოვდეს ჩემი ხასიათის მტკიცე ბუნება

და მაშინ დიდი სინანულით გახედავ წარსულს
ან თვლას დაუწყებ შეგნებულად გაშვებულ შანსებს,
მაგრამ ვერაფერს მიამატებ დანაცრებულ სულს,
ვეღარ შეავსებ ძირგამოცლილ უყუო თასებს,

რადგან მიხვდები, გამოგცლია ხელიდან ტრფობა,
რომელიც ალბათ სამუდამოდ შენი გეგონა,
მაგრამ იცვლება უპასუხოდ ყოველი გრძნობა
და უაზროა სულელური იმედის ქონა!