შემოგხევიათ სინდისის კალთა,
ბედის ორგიით ძალუმათ თვრებით,
და გაყიდული სინდისის გარდა,
ხელში სურნელი ჩამაკვდა თმების..

სურნელი, დიახ, ოდესღაც შენი,
აწ უკვე იგი, რაც მისგან დარჩა,
კრთიან ტუჩები ფილტვების ქშენით,
ეკვრიან იმას რაც ცრემლს გადარჩა.

ჯაჭვი როდია დიდი და მძიმე,
ცოდვის ზღვაში თუ იხრჩობა ხალხი,
და ფიქრებს ისე არრა ამძიმებს,
როგორც მაგ სახით ნაკერი თალხი.

ჰო მე გიჟი ვარ, დიადი გიჟი,
დღეს სიქველეა ჭკვაზე გადასვლა,
რომ ვნებისა და ალერსის დუჟით,
სხეულმოთხვრილი, სხვაზე არ დაგსვან.

მე ღამე მიფრთხის, ღამე დიადი,
ჰო მიფრთხის, რადგან იცის რომ არ მგავს,
და თვით ღამეზე დიდი წყვდიადი,
გულის კუნჭულში აორტით დამყავს.

დრო.. რის საზომად იყენებ საათს?!
რომ აღშფოთდი და ვეღარ დამშვიდდი?!
თუ რომ ვნებათა მორევის შემდეგ,
გამლღვალ საწოლში მოთქვამ ბავშვივით?!

მე მირჩევნია ოცნება შენი,
სადაც ზურმუხტის თვალები გქონდა,
და შენი თმები, სურნელი შენი,
ქარში ღვთაებრივ ნექტარად ქროდა.

და თუ ვეწევი დღეს მე სიგარას,
სხვისი სატკივრის ზიდვა რომ უყვარს,
ეს იმიტომ რომ იმან მიჰქარა,
ვინც ამ ბებერ გულს ჯერ ისევ უყვარს,

წვიმა დაგვიშენს ბინდისფერ ფიქრებს,
და რაც გითხარი თუკი გაიგე,
გადაიკიდე აქ ვინც რა გითხრეს,
და ჯოჯოხეთში ერთად ჩავიდეთ...

პ.ს
არც პაკლონიკი და არც სტუმარი,
არ ვარ ქომაგი არც მომდურავი,
ის რაც ეფარა მაგ თვალებს ფარდად
ხომ გიხარია?! გაუჩინარდა...