სანამ ხიდან ბოლო ფოთოლს, დაანარცებს მიწას ქარი
მანამ გულში იმედი მაქვს და ვლოცულობ მუხლზე მდგარი
მაგრამ როცა ეს მოხდება და გაქრება ბოლო სხივი
ჩემი გულიც დაღონდება და გახდება უფრო ცივი

მე დეკემბრის ყინვას ველი, როგორც გარეთ ისე შიგნით
უფრო შიგნით ვიდრე გარეთ, რადგან გარეთ ვთბები ღვინით
აი შიგნით რა გამათბობს ? რა უშველის ჩემს დაჭრილ გულს ?
ვინ მიშველის დაჭრილ მიჯნურს ? ვინ შემივსებს მე დაღლილ სულს ?

რომ ვიხსენებ მე ჩემს სატრფოს ცუდად ვხდები არ მაქვს შვება
და ასეთ დროს ჩემი გული ისევე ღმერთს ევედრება
რომ მიშველოს მე უბედურს, რომ გავუძლო ბინძურ წყობას
რომ გამოჩნდეს ცაზე სხივი, რომ კვლავ ვენდო მეგობრობას

მე ჩემს სატრფოს წარმოვიდგენ ჩემთან ერთად სულ მხიარულს
მე ხომ მისთვის მთებს გადავდგამ და ვაჩუქებ სულ სიხარულს
მას კი არ სურს დაინახოს და კვლავ ირჩევს მარტოობას
მე კი ვკვდები ძირს ვაგდივარ არც ვახსოვარ ახლობლობას

მე ვარ როგორც ვაჟას შველი, მარტოდ მარტო და ეული
როგორც შოთას ტარიელი, უსულო და თან სნეული
როგორც დაჭრილი არწივი, ყვავ ყორნებ შემოხვეული
როგორც ოცდაათი ვერცხლი, ღალატისთვის დაბნეული

ერთად ერთი მაინც მჯერა და იმედი მე მაქვს ღმერთის
ამ სამყაროს შემოქმედის და ასევე ერთად ერთის
რომ მიშველს შვებას მომგვრის, და მეწვევა სიხარული
მანადე კი ამ ჯვარს ვზიდავ, და მწვავს მე ეს სიყვარული