ჩავუდე თავი მშობელს მუხლებში,
და ვქვითინებდი დიდ ხანს, დაღლამდი,
მე ძველბრიტანულ, კელტურ მუხებში,
როგორც ლეგენდა, მაშინ დავღამდი...

ჩამოეკიდა მახვილს არტური,
და ბედს მორდრედიც ვეღარ გაექცა,
ჰო, მე ვიყავი იგი მანსური,
ვისი ხელითაც ჰენრი დაეცა.

წყევლად გავდევდი მიწას ბრეტანულს,
და თუმცა შენ კი ვეღარ მიცანი,
შავი კოშკიდან რომ გამოექცა
საურონს, მე ვარ იგივ მისანი.

უფლის მიწაზე სისხლი დაღვრილი,
ჩემი მტრებისა თაფლზე მოტკბოა,
ვინც შეაგება ხმალი აწვდილი,
დიდ სალლაჰ ად დინს, მე ვარ გოტრფუა.

თავადაც ლომგულს ლომი მეხატა,
ფარზე წმინდა ჯვრის მეკრა ნაწილი,
ტყე ღრე ნავალი ინგლისის ხატად,
მეფე ლეგენდის მე ვარ ნაწილი..

ვერ შეველიე გვირგვინს გათელილს,
და მბრძანებელად ჩემად დამჩემდი,
მოღალატეთა სისხლით დავთვერი,
როგორც დავღამდი, ისე გავთენდი..

გაგორდა თავი სულმოლხენილი,
მიეალერსნენ პრინცებს პატარებს,
და დედოფალი გამოჩენილი,
დღემდე გვირგვინის შტრიხად მატარებს.

წყვდიადისა და ბნელის ქაოსში,
ხუთი თითივით, როგორც ლესეპსი,
სჩანს მოზაიკად, როგორც დაოსი და
გეშინოდეს, სულო, მეექვსის.