მოვედ, სამყაროვ! დიდ ხანს მელოდი,
გაფინეთ ფეხქვეშ ჰანგი არფების,
ნასიყვარულო.. აკი ბრძენობდი,
დროა.. ქვესკნელში ჩაიკარგები..

აანთეთ ზეცა, ზეცა ლესეპსის,
ტალღამ სიწითლე თვალის აღგავა,
შენ.. მასხარებში მე რომ მეძებდი,
კარი გამიღე.. მოვედ.. აქა ვარ..

გაჰქრება ნისლი, როგორც გრძნეული,
გული სინანულს ცრემლად ათოვებს,
მკერდმოშიშვლებულ ვნებით ძლეული,
ცოდვის მორევში დარჩი მარტოვე..

ააფრიალეს დროშა გოდების,
შემოღამება ელვამ აუწყათ,
მაგ საძირკვლიდან დარჩა ლოდები,
რადგან მის პატრონს ღმერთი გაუწყრა..

ააწყეთ მეხის აკორდეონი,
ო, როგორ მინდა ჯგლეთა ვიხილო,
მოგელავს ოთხი ნაპოლეონი,
სნებავ! შიმშილო! ომო! სიკვდილო..

გაანიავეთ ჩალა ედემის,
ვინც დაგვასწრო და ცაში აფრინდა,
წამოიჩოქეთ, წარწყმდეთ ეგების,
მაგრამ ან თქვენში რაღაა წმინდა..

ომს გვიპირებენ ჩვენზე სნეულნი,
იარაღს ლესენ ჩვენზე საპყარნი,
უფლის მშვიდობას გამოქცეულნი,
მოდიან, მოაქვთ თიხის აბჯარი..

დაამხეს პაპი და კარდინალი,
წამოაქციეს ამაყი რომი,
იყიდეს მრევლი თერთმეტ დინარად..
ო, როგორ მინდა წყეული ომი..

ჩამოიქროლებს სისხლის მდინარე,
იქნებ ტკივილი კვნესამ ჩაახშოს,
მიღალატე და მენდე, ინანებ,
სულწაბილწულო სიძვის ქალაქო..

არა და არა.. არა და არა..
არ შეიწყალებს მებრძოლი არვის,
კმარა სიბილწე.. ტყუილი კმარა..
მოსჭერით ყველა უპიროს თავი..

აქეთ მოლაგდით სისხლის მხედრებო,
გადმოიარეთ კუპრის კედლები,
სცადეთ, დაიცვათ ფლიდო დედლებო,
ყურუმ წყვდიადში დანაქედნები.

სავსეა სახე ცისფერი სისხლით,
ქალწულთა კრთომამ თეთრად დამთოვა,
მოკვდა სამყარო.. გათელეს წიხლით..
აღარ ყარს მიწა.. მე კი, მარტო ვარ...