ციდან ფოთოლი ცვიოდა ლურჯი,
ისეთი ლურჯი, როგორც იმედი,
იქ აღარ დამხვდა ჩემი საუნჯე,
წამოსაღებად როცა მივედი

მარტო მივყვები ბილიკებს ჩემთვის,
რამ არ ვახსოვარ, არსად, არავის,
თავს შემახსენებს ნაცნობი ჟესტით,
გულში გაშლილი მწვანე კარავი.

არ ვთოვარ უკვე ძვირფასო არსად,
ღამეულ ქალაქს უჩემოდ აწვიმს,
გუშინ დუმილის მეხი გავარდა,
ფრთებში დაეცა აფრენილ არწივს.

დღეა ნათელი, რუხი და მრუმე,
თავად არ ვიცი, რა მიხარია,
შეშლილ კარიბჭეს დავადებ რუნებს,
ეს არსებობაც ხომ სიზმარია.. არა?!

თუ არა.. წამოდგნენ მთები,
აღდგეს ბუნება თუნდ ერთხელ მკვდრეთით,
მელიცლიცება სახეზე თმები,
და ისევ ბალიშს მივეკვრი მკერდით.

რომ ეს არსება შენით სავსეა,
ამას რად უნდა, მითხარ, სამყარო?!
რომ შენ სხვისი ხარ და ეს ასეა,
რომ პლანეტიდან მინდა ჩაგვყარონ..

მოფრინავს ციდან ფოთლები ლურჯი,
როგორც სიზმარში შენი აჩრდილი,
მე დავიმონე.. ზმანება ურჩი,
და ახლა.. ბნელში გდია დაჭრილი...