მოშავ-მოხავერდო შემმოსავს მიხაკი,
მე ხომ სიკვდილი ვარ.. არ თქვა რომ გიკვდები,
მიხვდები, დრო იყო, ოდესღაც.. მიყვარდი,
ოდესღაც გმონებდნენ შენ ჩემი ფიქრები..

არ ველი დანათოვს ფურცლებზე ცრემლების,
დაჭკნება რაც გულმა გრძნობებად დატოვა,
მოშავო მიხაკში ნაფურჩქნი ვსველდები,
და როგორც სიკვდილი შენფერი.. მარტო ვარ..

შეირყა სამყარო.. უჩემოდ ნაპოვნი..
და თუმც შენ არ იცი ვისი მზე ამოვა,
მანტია წყვდიადის, უფროს ძმის ნაქონი,
მოვირგე.. მინატრეს და აჰა, წამოვალ..

კოცნა შევუთვალე ადრეულ ბროწეულს,
ო, როდის გახდება სისხლივით წითელი,
ვიგემებ.. მრავალგზის ვიგემებ მოწეულს,
გაცივდა კარიბჭის ობოლი ქვისმთლელი..

მარჯნისფერ როზმარინს დავიბნევ მაჯებზე,
ძოწისფერ ვარდების შევიკრავ საყელოს,
დე გემუსაიფონ ვირთხებმა, ქაჯებზე,
მაისის ვარდივით მრავალის მნახველო.

ჩავვერცხლდი ხავსივით მომწვანო ჩექმებში,
დღეს იქნებ გავერთო ფიქალით, ვინ იცის,
ვიცი არ შევდივარ უკვე შენს გეგმებში,
უთქმელად ახლოა მოკვდავთა ფინიში.

მე მკვდრეთით აღვსდგები პაოფის ცამეტში,
მოვალ და სისხლისფერ მიხაკებს მოგიტან,
ო როგორ მივფრინავ.. მიგაფრენ დამბებში,
შეფოთვლა ერთურთის რა მშვიდად მოვიდა.

მოთქვამენ.. მოთქვამენ, ძვირფასო, ფილტვები,
თუ სადმე წყვდიადში ავსული ერია,
გაფრინდით, განქარდით მე თქვენს კვალს მივყვები,
ვერავინ წამართმევთ, ჩემია ფერია!

დარდს გთხოვ ნუ გადაჰყვები,
ცოლად სხვას თუ წაჰყვები,
ისე გალამაზდები
ატირდნენ დარბაზები..
ეს ბედის ჯამბაზები
დღეს რომ შენზე მღერიან,
მე არ გაგიბრაზდები,
რაც ჩემია, შენია..
მაწუხებენ ლანდები,
ღამით მომელანდები,
გადამაფრენ სიმღერით,
ატატებულ ქიმერებს,
გაქრებიან დარდები,
დაგიკრიფე ვარდები,
თუ არ შეგიყვარდები
მე ხომ მაინც გიმღერებ.
არასოდეს გაქრები,
არასოდეს ჩაქრები,
ჩემო მობაჯაღლო და
თაფლაკვერის სანთელო,
ნატვრის ხეზე ნაჭრები,
რომ სულ შენთან დავრჩები,
აივანზე დავწვები,
საფიცარო სახელო..
არაფერი მინახავს,
რასაც მთვარე ინახავს,
მარცელანის ფურცლებში
გამონახვევს სათუთად,
მიხაროდა, ბნელეთი,
მოარული ღელეთი,
გადახდილი ქელეხი,
მან კი.. ზეცა მაჩუქა...