იჩქარიან ბნელეთში ჩაშვებული ღუზები,
მისტირიან სედებში ჩახავსებულ ქიმერებს,
მორჩა.. გაჰქრნენ, წავიდნენ, არ არიან მუზები,
გემის ქიმზე დარჩენილს, ობლად, ვინღა მიმღერებს..

მოფრინავენ სევდები, როგორც ელვა ზევესის,
მოხუცი მოხევესი როგორც ექო მიმქრალი,
გამიფრინდნენ მერცხლები, მიიმალნენ ხევებში,
ვზივარ ობლად ქიმზე და არსად ბღავის პირქარი..

შევუხსენი სადავე, ბაიისფერ იაბოს,
ჰორიზონტის ზვირთებში, გაჰქრა, გაინავარდა,
შეხე ზღვისფერ იმედებს, თეთრ ღრუბლებს რომ მიაპობს,
ვერ ვიხსენებ შენს სახეს, ვარ უშენოდ ავადა..

შევულოცე თილისმებს ქაოსისფერ ნისლებში,
ერთხელ შენი სურნელი დამელანდა მინდოდა,
სხვა ჩაგაბნევს ტირიფებს ფიქალისფერ თითებში,
ანგელოზი მძინარე მოვთქვამ ფიქრის მინდორთან.

არ მშორდება ნაღველი, ბევრი გულის ნაღველი,
ჩამეწვეთა ბალღამი, გულში, როგორც სტუმარი,
ავიწყდებათ ამ თვალებს საფიცარის სახელი,
ხელზე ჰლოშნის სიჩუმე სხეულს დაუდუმარი.

აღარავინ არ არის ცეცხლით მოცულ ტიფლისში,
არ არიან ბავშვები, ბავშვები არ არიან,
დაგეძებდი ძვირფასო ზურმუხტისფერ ივლისში,
ვზივარ ჯავრით გულსავსე.. ყოფნა არ მიხარია.

მიაბჯინეს გულ-მკერდზე ყინვას ცხელი მაისი,
უაპრილოდ იები სულშიც აღარ ჰყვავიან,
ჩახვეულა კუროსთან შენებრ ურცხვი დაისი,
დაფრთხნენ ანგელოზები, ჩემთან აღარ არიან..

მიმატოვა სამყარომ, მიმატოვა როგორც მზემ,
ზღვაში თავი ჩაიხრჩო, სული წყალში გარია,
ვეღარ ვცოცხლობ ძვირფასო, მე უშენოდ, ჩემო მზევ,
ზოგჯერ ზეცაც ბნელია, თუმცა კი ცოცხალია.

ვეღარაფერს ვიმეტებ ამ დაწყევლილ მიწისთვის,
სითბო და სიყვარული გულში ორთავ მკვდარია,
ვნაყავ ხისფერ ქაოსში ილუზიის მიწისთხილს,
ჩამეფანტნენ მუზები, ჩემთან აღარ არიან.