წუხელის გნახე, ჩუმათ ტიროდი,
და ვერ გითხარი როგორ მიყვარდი,
ხმას ვერ ვიღებდი, მაინც ვყვიროდი,
შენს გვერდით ვიყავ ბოლო სიზმრამდი.

შემდეგ სიზმარში ბავშვი ვიხილე,
სხვისი კი არა, ძვირფასო, ჩვენი,
დავიხუჭე და რომ გავიხილე,
ზურგზე დამახტა ძვირფასი ძღვენი.

რა კარგი იყო შვილთან თამაში,
და ბურთაობა თეთრი ბალიშით,
თავბრუდამხვევი აბაზანაში
დაგინახე და მერე ავიშვით..

იკრიბებოდა დიდი ოჯახი,
მოვიდნენ ძმები, დები, დედები,
გამომიყვანე გვერდზე ცოტა ხნით,
წასულიყავი პურზე ეგების..

გაკოცე შუბლზე ერთი ანდაზად,
და კიბეებზე მძიმედ დავეშვი,
მწვანე ჯეჯილი ზედ ფიანდაზად
იფურჩქნებოდა გარეთ ნავებში.

კვლავ კიბეს ვეცი, ო, რატომ, ღმერთო,
დაბერებულ ხის მესმა ჭრაჭუნი,
აღარსად იყავ შენ ჩემო ერთო,
და ვიცან ძველი სახლი რაჭული..

შემობაჯბაჯდა კარებში შვილი,
და მომაფრინდა იმ წამს კალთაში,
რატომღაც იმ წამს მახსოვდა ჩვილი,
როდის წავიდეთ მამი ატაში?

გავისეირნეთ ფიჭვების ჩრდილში,
მზე არ აჭერდა, მაგრამ ცხელოდა,
მწვანე კალთიდან უეცრივ გირჩი,
მესროლე მხარში, სულო, ქვემოდან.

რას დაჩერჩეტობთ მწვანე ღრანტეში,
დედა.. მამიკო.. ჩალა.. გამისვი..
კარგი რა, ლაზი, მე უღრან ტყეში,
თუ მოსატანად პურის გაგიშვი?!

სულ დაბნეული ძლიერ ვხარობდი,
როცა მკლავებში ბავშვი გეწვინა,
თავს ვიმართლებდი, ვბოდიალობდი,
შე კი ღიმილით იდექ ჩემ წინა..

არ გინახია წუხელ სიზმარი,
საზრიანობა მათი მაოცებს,
რისთვის მაწამებთ ასე, მითხარით?!
მოდი სიკვდილო, შუბლზე მაკოცე..