ხდება რა,ასე და არ უნდა კამათი,
ვიცი რომ ოცნებას კაცი არ მოუკლავს,
ამ გრძნობებს წლებია,რაც მხრებით დავათრევ,
ამინდიც დილიდან საგრძნობლად მემუქა.

ჰო მიჭირს,უცრემლოდ ტირილი...ხანდახან.
ვცდილობ და ტკივილი ამოდის ყელამდე,
უძილოდ ვათენე გუშინ და ამაღამ,
დავკეტავ სავალ გზებს
რაც მოდის შენამდე.

დღე წვიმით დაიწყო,სეტყვით კი დაღამდა,
ფიქრები პორტრეტის ჩარჩოში შევარდნენ,
მაგ სახით,მხრებზე მჯდომ ანგელოზს გავხარ და...
მაგ ფრთებით მტაცებელ,უგულო შევარდენს.

იცვლები...კვლავ თითქოს წუხილი კართან დგას,
ძირს ყრია ცრემლები...ზეცაში ვერ ადის,
არ ვამბობ სიცოხლე რომ უკვე დამთავრდა,
შემორჩა სამყაროს რაღაცა ფერადიც.

დრო გადის ვმათხოვრობ სიყვარულს კარდაკარ,
დავიწყე წერა და ბოლოსკენ მივაგდე,
მივყვები სხვის ნაბიჯს,კვალს სანამ დავკარგავ,
ვიტოვებ იმედებს,ღმერთმანო ცის აქეთ.

შეშლილი განცდები წყვდიადში გადამყვა,
შენ მელი,უჩემოდ სინათლეს ვერ ანთებ,
არ მინდა ეოსმა შემატყოს გადაღლა,
გონს ვეღარ მოსული,ვაბევრებ ვერმახტებს.

ხალხია ირგვლივ თუ გროვაა ტალახთა,
ცხოვრების თამაშში ისვრიან კამათელს,
მე წავალ შევცურავ შავ ზღვაში თალატთან,
ამოწმებს წუხილი გიჟების პალატებს,

დრო არ მაქვს,მომაგნებს ბოლოს და კალამთა,
ლურჯ მელანს გაცრეცილ მაჯებზე დამამჩმევს.
სიყვარულს აქ მოსულს წყალს ვეღარ გავატან,
გრძნობები შენს ნათქვამს,ელიან განაჩენს...

შენა ხარ რაც ადრე ძვირფასი გამაჩნდა,
"შენ არ ხარ"-უბრალო(დ)...არ გავხარ დანარჩენს,
ომია,ხოცავენ ყველას ვინც გადარჩა,
აქ სიკვდილს ელიან,როგორც მე გადამრჩენს...

ავტორი:ელისაბედი/bla.ell