ო რა ბნელია განთიადი გათენებამდე,
სადღაც ჯურღმულში ეშმაკები ყველას გველიან,
ცოტა მიკლია... სულ ცოტაღა დანებებამდე ...
არადა ჯერ გზის ნახევარი არ გამივლია...

აჰა ინათებს ,მზეც მიხილავს გრძნობისგან დაცლილს,
და სხივებს მესვრის ,ვალს მოიხდის თითქოს და წავა.
ჩავა მთის იქით, თან წაიღებს მთელი დღის განცდებს
და ასე ჩუმად და უაზროდ ,ერთი დღეც გავა

და ფანჯრის ძირას ,კვლავ მომესმის აჩრდილთა გლოვა,
შებინდებისას, მერამდენედ მიყვირის ქარი...
ერთი სული მაქვს, ველოდები , მჯერა,რომ მოვა
და არსად არ ჩანს ... მხოლოდ, გლოვა მომესმის ქნარის

და უკვე მჯერა მარტოდმარტო,სადღაც მოვკვდები,
ვერვინ გაიგებს გულის წუხილს , სულის ვედრებას...
ვიღაც გოგონა სახით ტურფა ,ნაზი ღიმილით,
სულ რომ არ მიცნობს ,მანუგეშებს და შემედრება...

თითქოს იცოდეს ,როგორია აჩრდილად ყოფნა,
ან რა წუხილი იმალება ღიმილის უკან
და ვით მზის სხივი, ერთჯერადად, მე მისი კოცნა,
გამომიღვიძებს სულში ჩამქრალ ბობოქარ ვულკანს...

გრძნობისგან დაღლილის ,მიღალატებს ჩემი თვალები,
ქარონი ნავით გამიყოლებს ჰადესისაკენ...
მის წინ ვდგავარ და ვეღარსაით დავიმალები,
მაგრამ, არც გული არ მიმიწევს გაქცევისაკენ...

აჰა დასრულდა, ჩემო კარგო ბედიც აღსრულდა,
ცოტა მიკლია ...სუმთლად ცოტა დანებებამდე...
რასაც უფრთხოდი ,გაურბოდი ,ღამით დასრულდა ...
ო რა ბნელია განთიადი გათენებამდე...