ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს,
საერთო მიზანს და გზას დაეკვლულს,
არ უშინდები ჩავარდნას ხრამში,
მის ტყვეობაში არ მტოვებ მარტოს.

მე გგუობ ფარად და ძალას ვიძენ,
შენით ვარსებობ და ვსუნთქავ, ატყობ ?
მაგრამ რა ვქნა, რომ ვერ ვუძლებ ტკივილს,
შიში კი სულის კიდემდე მიპყრობს.

პ.ს უბრალოდ მომაწვა და დავწერე..
იმისთვის რომ წერო, არაა აუცილებელი იყო პოეტი ან მწერალი... მთავარია, თავად გეხმარებოდეს ის, რასაც აკეთებ..