გარეთ,ისევ ბნელა,როგორც ჩემ სულში
ნატანჯ,ნაომარ,დაფლეთილ გულში
შიგნიდან მწიწკნის და,უკვე ვეღარ ვძლებ
რომ ჩემი ქვეყნით,სხვები ვერ გაძღენ
მოსით შევეცადოთ,თვალი გაუსწოროთ
რომ საუფლო ქვეყანა, არის საქართველო
ოღონდ ქართველისა არაა სომეხისა
არც აზერისა,ან სხვა ერისა
არადარრ გვეღირსა,თავისუფლება
თურმე ამ სიტყვის,წარმოსთქმას სჭირდება უფლება
ზემოდან მოსული,დამტკიცებული
ნუ როცა მოუნდებათ,გადახეული
ეგრე სად წერია,განა სხვა ერივართ
გმირთა საფლავები ზემოდან,დაგვცქერიან
განა გაქცევიან მტერს,ჩვენსკენ მოქცეულს
გმირულად დაუხვდნენ,ჯარს ათასეულს
ველზე დაჭრილები,მხოლოდიმას სთხოვდნენ
რომ ოჯახისთვის,სიტყვა მიეწვდინად
ზოგი იბარებდა,ზოგი კალმით წერდა
ოღონდ არ გეგონოთ,რაიმე დიდს კრებდა
ძალიან მცირედია,ნახეთ რას ითვლიან
"ჩემი ბიჭი ვაშკაცად გამიზარდეთ"!!!
"ჩემ გულში სამოდამოდ დარჩები"!!!
"დეე ჩემი სული და გული ხარ"!!!
სულ,რომ არაფერი,სისხლი გვაქვს ისეთი
მოდგმა ვართ გმირების,არუნდა დაუთმოთ
ვალდებულნი ვართ ჩვენი სამშობლო წინ წავწიოთ
ისე გავწიოთ მოვიტოვოთ მონსტრი ქვეყნები
გულთბილად გვერდიგვერდ,ერთმანეთს დაუდგეთ
და მტერი მოსული,სულ უკან ვატაროდ
მაგრამ წარსულის შემყურე,მომავლისკენ არვიყურებით
ძველ დროს მივსტირით,თუმცა შანსი ეხლაც ბევრია
პატრა ქვეყანა,რომელიც ფერფლიდან აღსდგა
მრავალი ომი,მან წინდაწინ გამოიარა
ჰიმნიც შევქმენით,რომელიც არც წაგვიკითხავს
ან წაგვიკითხავს,თუმცა აზრის ვერ გაგვიგია
მაგრამ აზრი დევს იმხელა,რომ დროს გაურბიან
დრონი მარტლაც რბიან,ჩვენ კი კვლავ გვებრძვიან
ვიცი იმედი მაქვს,ვერასს გახდებიან