სევდიან ქარებს წვიმიანი ზეცა აყუჩებს
და ლელიანის მინდვრებისკენ ირღვევა გზები,
ჩაახშეთ ფიქრი, გარდაცვლილთა სუნთქვა მდარაჯობს
და მიორმაგებს იოტის განცდას წარსულის ხმები.
დამპალ ჭაობში დაღალული სხეული გმინავს,
და სუნთქვის კვალსაც უქრობს რწმენის გაყოფა ორად,
არ ჩანს იმედი, არც ბილიკი უხმობს ჩემამდე
ვეღარ ებრძვის ყველა ფიქრებს, დარჩენილს ოხრად.
წყვდიადისფერად შემოსილ ტყეში იდებს სარეცელს,
ნეტავ თუ ახსოვს, სიკვდილამდე რა ღიმილს ქსოვდა,
რადგან წასულებს, აღარ შერჩათ ხსოვნა სიცოცხლის,
ან სადღა შესძლებს გზააბნეულ მეგობრის ცნობას.