განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი
და მასზე ფიქრებს, უფკრნულისფერ ტალღებს გავატან,
იქნებ ის განვლილ ოცნებებში ეძებს პასუხებს
მე კი სახსოვარ თმის სურნელში ვპოვებ გასაქანს.
გადაწვი ყველა მოგონება, ლოცვად ქცეული,
წარსულის ნისლებს გაჰყოლია ფერება თოვლის,
რადგან აღარ ხარ, ვინც აქამდე სიმღერად მექცა
არც იმედი მაქვს, შენი, ქვეყნად მეორედ მოსვლის.
გააღე ახლა სხვა კარი და ცოდვა ამხილე,
იქნებ სიყვარულს გაჰყოლია ფერება ხსოვნის,
დააშრე ყველა მოგონება სისხლში თუ დრტვინავს,
რადგან არ შემრჩა მოთმინება წასვლილთა მოცდის.
უწინ, ბუნების ხმა გესმოდა, მიწას ხეთქავდი
და გაზაფხულის ყვავილს აღარ არჩენდი სურნელს,
ახლა კი მხოლოდ აჩრდილთა შორის, სევდად ბატონობ
და არ ანებებ, ქვესკნელით კვებას, წყეულთა სულებს.
განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი
და მასზე ფიქრებს, უფკრნულისფერ ტალღებს გავატან,
იქნებ ის განვლილ ოცნებებში ეძებს პასუხებს
მე კი სახსოვარ თმის სურნელში ვპოვებ გასაქანს.