ეძღვნება ყველა წასულს და წასასვლელს... ისევე როგორც ლექსში ნახსენებ ყველა კატეგორიის ნატიფ რომანტიკაჩარჩენილს (მხოლოდ ლექსის კონტექსტში)

შენზე ლოცვა მინდოდა
წუხელ..
ღმერთი მიხსენეს..
სისხლით მორწყულ ქვევრებში,
თალხისფერი ლუსკუმით,
წევს პატარას ცხედარი..
ამ ქვეყნისგან ისვენებს,
ტყეში.. მწვანე კედარი,
შემხვდი.. ვერ გაგიხსენე..
შენი ნახვა მინდოდა,
წუხელ..
მწამდი, ღმერთმანი..
ღვთის რჩეული ხალხისგან,
მიტოვებულ ღმერთივით.
სუფრას უსხდნენ პილოსში,
ეგისთე და კლისთენე,
შენ ჩაგახრჩვეს ნილოსში,
მე კი.. ვერ დაგიხსენი..
დაგეძებდნენ თვალები, საყვარელო..
წუხელის..
ხელებს შენთან ბოლოჯერ,
ჩახუტება უნდოდათ..
უშენობით მაშვრალი, სხვისი უმანკოებით,
გატრეტილი სხეული,
სულის ხათრით ვიდოდა...
გიღალატე, ძვირფასო.. არაერთხელ..
წუხელის..
როგორ მსურდა ეგ ერთი,
დამესაჯა ღალატი,
ო, რამდენი ღიმილი.. სითბო გამოუთქმელი..
ჩაიკარგა წუხელის,
ბაიისფერ ხალათში..
აღარ მოვლენ რითმები,
არ გეძებენ ფიქრები,
არ გიტირებ სიტყვებით.
ამას იქით..
არასდროს...
როცა ღმერთთან ვიქნებით,
ვიცი..
შემესიტყვები,
დამამადლი..
რომ ბოლოს,
სხვისმა ბაგემ დამაჭკნო..

ალალ იყოს ზღვისფერი,
მოჭიქული ფარდაგის,
მოიისფრო ბნელეთში ჩაკარგული მანძილი,
და ვნებიან სიტყვების,
ჩუმი ჩანაფიქრების,
ნაჩურჩულევ სიტყვების,
კვნესით გამოძახილი..
დროის აკვანს დანარწევს,
ათას ერთთან დანაწვენს,
შუბლზე სინდის ანაწყვეტს,
რომანტიკაჩარჩენილს,
შენი უღვთო სიმართლე,
როგორც ცეცხლის სინათლე,
გაგიელვებს თვალებში,
როგორც შენს სულს სიშიშვლე..
და მე ვიცი..
ასცდები..
ვიცი..
არ დამარცხდები..
და ჯალათი
შენს წილ ხმალს,
ჩემს კისერზე იშიშვლებს..
როგორც თეთრი ღრუბელი..
გავიღიმებ ზეცაზე,
და სისხლს დაღვრილს ცრემლებად,
ჯოჯოხეთში ვიხსენებ..
მაგრამ იგი სურნელი,
ტრფობის განუკურნელის,
ჩემს ჩაფერფლილ სხეულქვეშ,
მფეთქავ გულში ისვენებს..
ხილვა მქონდა, ძვირფასო,
ხილვა მქონდა წუხელის,
მაპატიეს რაც მე აქ,
ხალხი დავაიზმენე,
როგორ მსურდა საწყისად
შენი ნაკვთის გიდობა
შემოვყურებ სივრცეს და..
არ ხარ..
ვეღარ გიხსენებ...