და აწ გარდასულს მხოლოდ ღმერთი გამოიძიებს..
მე კი აჩრდილთა სამყაროში ჩავიკარგები,
ვიცი, დრო მოვა.. ბევრი იტყვის, შური ვიძიე,
მარტოობით და ღალატით რომ დაიტანჯები..

აღარ იქნება ჩემი ფერფლიც.. ნიავს გაჰყვება,
როგორც ლექსები ჩაინთქმება ცეცხლის ქვიშაში,
რომ მეც მიყვარდა.. თუნდაც ერთხელ.. მეამაყება,
რომ შენს აჩრდილთან დავსეირნომ ღამით ქუჩაში..

მე მასწავლიდნენ ოდიდგანვე ძალმოსილებას,
და თავმდაბლობის სიყალბეზე მეღიმებოდა,
რას ვიფიქრებდი ათასწლოვან გამოცდილებას,
დაცემის შემდგომ რაიმე თუ ეწყინებოდა..

იყო.. დრო იყო.. ყველაფერი მსხვერპლად შევწირე,
ახლა კი ისე ძვირად დაჯდა ყოფნა უშენოდ..
მე უნდა მოვკვდე.. კვდავ უკვდავთა თუ არ დამცინეს,
რომ ურჩეულოდ არსებობის აზრი ვუჩვენო...

რომ ჩემი მუზა შენს ლექსებზე დამრჩა ორსულად,
მშობიარობის ვერ გაუძლო თავმა ტკივილებს,
ამ ჯოჯოხეთში წამების დრო თუ არც მოსულა,
სუსტი ვყოფილვარ და სისუსტეს მე ვერ მივიღებ..

თუ იყვავილებ შენს სხეულში დავიბადები,
მერე რა ვუყოთ თუ ჭრილობა ტირის, არ რჩება,
და თუნდაც კიდევ.. კვლავ ათასი წელი გავიდეს,
მე მეყვარები, სანამ ყველა ვარდი დაჭკნება..

ჰო, მეყვარები.. ამ ერთადერთს ვფციავ, გპირდები,
ახლა არ ვიცი, იქნებ ეს დრო შენს ხატს ჩააქრობს,
რომ ერთად უკვე ვერ ვიქნებით, თუმცა მჭირდები..
საჭიროებას დავიბედებ უკვე არასდროს..

დუმდა ბნელეთი.. დუმდნენ მთები.. დუმდნენ ფიქრები..
თვით უკვდავებამ სალოცავად უხმოდ დამტოვა,
შუაღამეა.. კვლავ არავის აღარ ვჭირდები..
ველი მამაჩემს.. ველი სიკვდილს.. ისევ მარტო ვარ...