ღამე ოდნავ მონაცრისფრო, ლამპიონი — ნარინჯის,
ფარდებს მიღმა მე იდუმალ სამყაროებს ვეხები,
დრო ტრიალებს, სანატრელო, დრო მიდის და არ იცდის,
შენზე ფიქრებს ფურცლებისკენ საყრდენივით ვეცლები.
ვეფინები შემოდგომის ვით ფოთოლი ტროტუარს,
შარი-შურით შრიალებენ შურიანი ხეები,
ვიღაც უცხო ქალბატონი მიყურებს და მარტოა,
მაგრამ ცისკენ ვიხედები და მის მზერას ველევი.
ალბათ იტყვით: სულელია, შანსი აქვს და არაო!
მაგრამ როგორ ვუღალატო მე გრძნობების ხვეულებს,
გულის ყოველ უჯრედში რომ სიმშვიდის ზღვა არია,
უშანსოდ რომ ამ წამამდე მავსებინებს რვეულებს.
ღამე ოდნავ მონაცრისფრო, ლამპიონი — ნარინჯის,
ფოთოლი ვარ, გაცვენიდან ათას ორას მეერთე,
ვიღაც უცხო ქალბატონი სულ მარტოა და მიცდის,
მაგრამ ძალა შემრჩენია რომ მიყვარდეს მე ერთი.
~ ბ.ბ. ~