ვგრძნობ მე სულში ლანდები, როგორ ამებლანდება,
ალბათ მომენატრები მთელი ჩემი არსებით,
წვიმა შავი ქოლგების ზღვაში ჩაიკარგება
და მივხვდები სამყაროს მიღმა შენ რომ არსებობ.
შენ ხარ ალბათ სამოთხე, ჯოჯოხეთი უშენოდ
გატარებულ საათებს დაემსგავსა, მარიამ!
მონატრებას წუთები საძირკველს აუშენებს,
მიტოვებულ ჰორიზონტს მთვარე უმღერს არიებს.
ვგრძნობ მე სულში რამდენი დამიგროვდა დარდები,
ალბათ დამეკარგება უშფოთველი სიზმრები,
კვლავ გავთელავ ბილიკებს, არ ნათოვს და არდებულს,
ნაფეხურად დარჩება ერთი ღამის ფიქრები.
ვგრძნობ მე სულში ლანდები, როგორ ამებლანდება,
ალბათ მომენატრები, მალე მარტი იგრგვინებს,
გიყურებ და ვირწმუნე, ისევ რომ დამთავრდება
ის დრო, ცრუ მეფეები რომ იდგამენ გვირგვინებს.
ვგრძნობ მე გულში რამდენი, დამიგროვდა სათქმელი,
ალბათ ვეღარ გავუძლებ, ალბათ გეტყვი დარდებად,
მიმოვფანტავ არ ნათოვ, არარსებულ ნამქერებს,
წვიმა შავი ქოლგების ზღვაში ჩაიკარგება.
~ ბ.ბ. ~