შავი ღამე ვარო გაიძახი
დიდი ამბიციით,
თითქოს მომავალი შენს წარსულში გლოვით გაიცვითა.
ძველი როიალის ამოვარდნილ, აშლილ კლავიშივით,
შენი შეკეთება არ გსურდა ან სულაც არ გიცდია.

ღამეს რას ედრები უგულოა...
ჩუმი...
უარაფრო...
გვირაბს რად დაუდგი კარიბჭენი ორივ გასასვლელთან.
უნდა გაიღიმო, სიცოცხლეში ბევრი უნდა ნახო,
სანამ შეეჩვიე სევდას,
დარდს და
მუდმივ დამარცხებას.

უნდა მოიარო ფეხშიშველმა ყველა მინდორ-ველი,
უნდა ესაუბრო მომცინარმა ჩიტებს ალიონზე.
უნდა დაიყენო შენზე სუსტი ძლიერ მხარის გვერდით,
უნდა დაივიწყო ცხოვრებასთან რაც კი რამ იომე.

შენ მას რას მოუგებ ...
ჭაობია თვალით უხილავი,
თუკი გაიღიმებ ფრთებს შეგასხამს მისი ნეტარება.
მუდამ მტირალი და გადაგორილ ღამით უძინარი
არვის ენდომები...
ვერ გამოცდი გრძნობის მღელვარებას.

ან მე შემომხედე
ჩემი თავი სიკვდილს გამოვტაცე,
მაგრამ ვიღიმი და თავს ვაჯერებ რომ ეს სამოთხეა.
სადაც ტკივილები ერთ ღიმილში ისე გამოვხატე,
მოვრჩი ცის ცქერას და ხელმისაწვდომ მიწას განშორებას.

შავი ღამე ვარო რომ იძახი
ღამეს რას ედრები,
ღამე გათენდება გამოიხსამს დილის მარგალიტებს.
ცოტა დრო გავა და ვერც გაიგებ ისე დაბერდები,
ვიღაც შეგხედავს და დამჭკნარ სხეულს მზერას აგარიდებს.

ძლიერ გვიანია სინანული მერე დამიჯერე,
როგორც ოცნებების დამსხვრევა და შემდეგ გამთელება.
უნდა აიტანო დღეს მთელ სულზე ფეხს თუ გაბიჯებენ,
უნდა აიტანო რადგან ღამე მუდამ გათენდება.

შავი ღამე ვარო კვლავ გაჰკივი,
თითქოს თავსაც იკლავ,
როცა ცოდვა არის კვდებოდე და სუნთქვას არ ბრძოლობდე.
უფლის დაიჯერე!
სიბნელეში მუდამ გვერდს რომ გიდგას,
ღამე არ ყოფილა დილის მადლი თან რომ არ ჰქონოდეს.

ჩუმი 'პოეტესა'