და ყველაფერი ისევ მთავრდება,
ტკივილი ისევ მიხსნის იარებს.
აუტანელი გულის ხმაური
და სუნთქვა მეკვრის...

სრული სიბნელე საბნად მეხვევა
და უკვე შიშის გრძნობაც დავკარგე,
მთვარის შუქიც კი ვეღარ შეაღწევს
და სუნთქვა მეკვრის...

ნუთუ არაფერს არ ნიშნავს შენთვის?
და ვეღარ ხედავ ტკივილს კარს მიღმა?
შენი ხმა ექოდ მესობა გულში
და სუნთქვა მეკვრის...

ნუთუ გგონია კიდევ გენდობი?
კიდევ გავივლი ცეცხლსა და წყალში?
უკვე დამკარგე და სწორედ მაშინ,
როცა ყველაფერს შენთვის დავთმობდი!

სულ ერთი სიტყვა, სულ ერთი სუნთქვა,
დამანახვებდა მე საყრდენ წერტილს,
ახლა კი უკვე დააგვიანე,
ახლა კი უკვე გემშვიდობები!

და თუმცა ისევ სიბნელეში ვარ,
და თუმცა ისევ ტკივილი მიტევს,
და ისევ მესმის გულის ხმაური,
და სუნთქვაც ისევ ისევე მეკვრის...