ყოველთვის,როცა ვფიქრობ რომ ვეღარაფერი ვერ გამაკვირვებს,მოდიხარ და ხელებში რითმებს მაჩეჩებ...ვუცქერი სიტყვებს მოცეკვავეთ ლაბირინთებში და გზას მინათებენ შენი ლექსები))

ქართული ია.. იყო მუდამ დედის სიმბოლო,
და საქართველოს საძირკველი, სვეტი-ნიშანი,
როცა რითმები მაგ მკლავებში ჩაგიწყე ბოლოს,
ასე მეგონა.. ჩემს ნახევრად პირველად გცანი..

მე ყოველ ლექზე შენთან ახალ პაემანს ვნიშნავ,
და სიხარული პირველობის აღარ მელევა,
მზისებრ თვალებით, მერამდენე შეკითხვას მისვამ
და ერთი სიტყვის ვერ გაბედა ბაგემ შელევა..

მე ისე მიყვარს იდუმალი სურნელი შენი,
უმანკოებით გაჟღენთილი.. ფიჭის და სანთლის..
რომ ყოველ ჯერზე შენი თავი მგონია ჩემი..
ჩემთან ხარ როგორც ცეცხლოვანი გვირგვინი ნათლის..

ჰო.. ვერ მიჰხვდება სიმარტოვე, გდევდი რამდენ ხანს,
ბედნიერება მე რამდენჯერ მოვკალ.. გავწირე..
ნეტავ იმ ღვთისგან აკრძალულ ხეს ვაშლი დაესხა..
ნეტავ იმ ღვინოს, საზედაშედ რომ ვერ დავწურე...

ქართული ია.. სიმბოლოა ახლაც დედების,
და მე არც ვიცი ეს იები რად მიხარია,
გენიოსები ხომ დედებზე ადრე ვბერდებით..
და ნაადრევად წასვლა მეფეთ ხომ გვიხარია..

მე სიმარტოვის ჯურღმულებში ადრედაც მოვკვდი,
მათ მატარებლით გადაჰქონდათ ცხედარი მისი,
ჩემი ცხოვრების ბაღჩა-ბოსტანს მე ძვლებით ვთოხნი,
რომ დედოფალი ვერ დამარხონ საქართველოსი..

რომ სულო, ჩემი ერთადერთი მეგზური შენ ხარ,
რა უყოთ მერმე ლამპარი თუ ხელში მიჭირავს,
მის მხურვალებას ვერ უძლებდა მაგ გულის ფეთქვა,
მისმა ნათელმა შენ გრძნობებში გამოგიჭირა..

ო, როგორ აწვიმს, შემოდგომის ნარინჯის სახლებს,
და შენზე ფიქრში როგორ იწვის გონება ჩემი,
სულ ყველა გატყდა.. ჯადოსნურ ჯოხს ვინღა ააქნევს,
რომ შენმა გულმაც მოისურვორ ერთობა ჩვენი?!

ფოსფორისფერ თვალებით ნახატისთვის მოსული,
ელოდა რომ ტილოდან ვინმე გაუღიმებდა,
მაგრამ ისევ ვერ იცნო მან იმ ქალის თვალები,
მხატვარი რომ წაართვეს, მხატვარმა რომ დახატა.

ფოსფორისფერ თვალებით ნახატისთვის მოსული,
ისევ ხელცარიელი მიდის, სახლში ბრუნდება,
არც ჯალათი არაა და არც ქურდი წყეული,
ნახატისთვის მოვიდა, ნახატისთვის მოვიდა.

ჩემო,როგორ მიხარიხარ))ვიცი უთქმელადაც გრძნობ ყოველ ჩემ ემოციას,ფიქრს და არ მჭირდება სიტყვებით რამის მტკიცება:-*მადლობა ყველაფრისთვის!

სად მიდიხარ ბნელეთში, ფოსფორისფერთვალებავ?
უნახატოდ წყვდიადში საით მიეჩქარები?
ო, რა შრომა დასჭირდა.. ო, რამდენი წვალება..
რად ვერ ჰპოვე ნახატში მთვარისფერი თვალები?

რად ვერ ჰპოვე იქ სული.. მე ხომ ასე ვეცადე..
მე ხომ ასე ვეცადე გაცოცხლება სურვილის,
მაშ რაღატომ მემდური, ან რაღად გამეცალე,
მაინც რად ვერ მოიკალ ამ ნახატის სურვილი?!

არ ყოფილა სხვა მიძღვნა.. ყველამ ხომ შეიფერეს,
ყველამ ხომ გაიხარეს ოცნებების ფერებით,
რად ვერ ჰპოვე წყვდიადში ოცნებების ტოლფასი,
რა დაგაკლო მხატვარმა რომ ვერ მოეფერები?!

არ მივიღებ საყვედურს სამდურავით გატენილს,
მიგახვედრე ყველაფრით წყვდიადისგან სნეული,
მობუბუნებს რიონი.. ტირის სადღაც ატენი..
ნუთუ ასე ბევრია კომენტარი რჩეულის?!

ნუთუ ასე ბევრია მისი აღფრთოვანება,
რომ სტროფები ყირმიზი ვერ და ვერ შეიფერე?!
სხვა რა ვხატო არ ვიცი, მაშვრალს ენა დამება..
ნუთუ ამ ჩემს ლექსებსაც შეეპარათ სიბერე?!

დაასრულა ნახატი თავად იდუმალება შემოსცქერის უმანკო მთვარეულის ბაგიდან ჩამოეშვნენ ფარდები ნუღარ დაგვიანდები! დღეებმაც რომ იჩქარეს ღამეებთან ღალატი ,მიმელულა თვალები შენ მზეს ნაგვიანები❤!ძალიან მომწონს !ბრავო შესანიშნავია

დიდი მადლობა, მოხარული ვარ რომ მოგეწონა და კითხულობ ჩემს ლექსებს