გადავუფრენ სასაფლაოს, თურმე ჩუმს და წყნარს,
ეს სიჩუმე, ეს სიწყნარე მე ხანდახან მკლავს.
გადავუფრენ მწვანე მდელოს, ამ მთების წინ გაშლილს,
თითქოს, თითქოს საიქიოს წასულს და თან გახრწნილს.

გადავუფრენ მე ჩემს ფიქრებს, ქარს გავატან დარდს.
ყურადღებას არ მივაქცევ მე ამ აზრებს მზარდს.
გადავცურავ გადავლახავ მე მძვინვარე ტალღებს,
რადგან თურმე ყველა ტალღა ჩემში რამეს აღებს.

გადავუფრენ დედამიწას, რომელიც ვერ სუნთქავს
და მას ზოგი გენიოსი ძლივძლივობით მუხტავს.
გადავცურავ ამ სიყვარულს და გავარღვევ საზღვრებს,
სიყვარულში ღვაწლმოსილი გული ყველას ასწრებს.

გადავუფრენ მე სიკვდილსაც კვლავაც შენ რომ გნახო,
ამ მსოფლიოს კედლებზე მსურს შენ რომ გამოგსახო.
გადავუფრენ სხვათა აზრებს, მომენატრე კარგო
და მე ვგრძნობ რომ შენს გარეშე უნდა დავიკარგო.

გადავუფრენ ამ პლანეტას, გაგაღმერთებ შენ.
და შენ გრძნობის, სიყვარულის ტყვიებს დამიშენ.
გადავლახავ სიყვარულის დაუნდობელ ტალღებს.
ის ხომ, ის ხომ დღეს ჩვენს კარებს სამუდამოდ აღებს.