სიყავრული ლამაზია?
ტყულად თვლი მას ასე!
სიყავრული ზღაპარია?
ხო დიხაც ზღაპარია.

ლამაზი და მიმზიდველი ილუზიად გცეული, გგონიათ რომ თქვენი "მიყავრხარ" მართალც სიყავრულია? ცდებით ეჰ როგორ ცდებით.

სიყავრული სნთელია
სიბნელეს რომ ფანტავს,
მაგრამ თქვენ ეს სანთლები აუნთებლად გიჭირავთ.მაგრამ თქვრნ ეს სანთლები სხვისთვის გაგიწოდებიათ.


ვეღარ იგებთ ვინ გიყვართ და ვინ მეგობარია
მძულს თქვენი ყალბი მიყავრხარ.
ცხოვრებას რომ გვიწამლავს
იმედებს გავაძლევს და ბოლოს სანაგვეში გვისვრის.

გგონია რომ სამუდამოდ შენთან იქნება? ჰაჰ შეცდი ესხმო 21-ე საუკუნეა
ყველას კიდიხა, ყველა გკიდია.
ცხოვრება კი ისე მიდის შენ არც გელოდება. ანდაც როგორ დაგელოდება მან ხომ შენზე არც კი იცის.

ატკენთ ერთურთს და მერე რაღაცეებს აბრალებთ,
მიკვირს ამხელა ფანტაზიები მარტო ყოფილების მიამრთ რტომ გაქვთ.

ლამაზ ზღაპრად მოგადგება ვინმე უცხო-ნაცნობი,
დაგიხატავს სხვ სამყაროს ია- ვარდებს დაგიფენს,
ჩაგითრევს და შენც ჩაჰყვები ჯოჯოხეთის ალებში.

მერე თითქოს ყევალფერი სიზმარად იქცა, დასრულდა,
სანაგევზე მოგისვრის ცრემლებსაც არ შეგარჩენს,
ტკივილით სულს გაგიხლიჩავს,
შენკენ ნაბიჯს არ გადმოდგავს.

თითქოს უცხო გამხდარხარ, გუშინ სიყავრუსლ კარგად გეფიცებოდა,
სულს გატკიებს სიშორე და თითქოს სამყაროც გეკაიფება, მაგრამ სამყაროს სულ ფეხზე კიდიხარ არც შენი ჯავრიაქვს და არც სხვისი, თავისთავს უვლის შენგან განსხვავებით.

მომცინარ დღეს მწუხრად გიქცევს, მწუხარს უფრო დაგიმწუხრებს.
ცისარტყელას ულამაზეს შვიდფერს ერთ და ბნელ ფერს გადააკრავს.
მზეს ჩაგიქრობს მთვრეს შავად გაგინათებს. ჯოჯოხეთის ალში დაგწვავას .

და რა არის განა ესეთი ყევალფერს რომ დაგინგრევს? სიყავრული სიყავრული კიდევერთხელ სიყავრული.

გულუპყვილოდ მინდობა, იმედები, ოცნებები, შენი თავის დაკარგვა აი ასე უძლური ხარ როცა ვინმე გიყვარდება.

მის ნაკლს სადღც მოსივრი, იდეალებს შეიქმნი. ბოლოს კი იდეალის ნცვლად ხელში გრჩება პირუტყვი.

ბოროტს კეთილად გარდაქმნი კეთილს ბოროტად საბოლოოდ კი იხილავ თავზე რქებდადგმულს ბოროტების წყვდიადში.

შენც ჩგითრევს, მიატოვებ ყველას ვინც კი გიცნობდა, ყველას ვსაც უყავრდი. ბოლოს რჩები სულ მარტო უდედმამოდ უსულოდ.

სულს მოგპარავს მოისვრის. გულს ამოგგლეჯს და სადღც ჯანდაბისკენ გაისვრის.

ერთ დროს მთელი იყავი ახლა ნაწილებად იშლები,
ფაიფურის თოჯინა ხარ ერთი შეხებაც და ნაწილებად იხსნები.

ზიხარ უმზერ ნატეხებს,
ჩურჩულებ და თავს იმცირებ.
ბოლოს ღერთსაც მიადგები კითხვით "რატომ? რა დავაშავე?" ვერ მიხვდები დანაშაულს.

აი შენი დანაშაული:ბრმად ენდე და დაივიწყე ყევლა ვისაც ოდესმე წამით მაინც უყავრდი. დაიჯერე ტყუილი სხვის მახეში გაები, შეიყავრე მთელი სულით ღერთსათივის სულ ცოტა დარჩენილი ადგილიც მას დაუთმე. დაივიწყე სულყველა გრძნობებს ჭირში გაჰყევი.


ვიცი რა საშინელი რითმაცააუბრალოდ პირველად ვცადე ლექსის დაწერა (მგონიუკანასკნელადაც).