ცრიდა.. ცრემლები წვიმად მოგორავს,
მიწას მოკვდავთა აცვივა ფერფლი..
იდგა ქალაქი.. როგორც გორგონა..
სანამ პერსევსის დაეცა მეხი..

ტიროდნენ ზღვაში ნოზები,
და სევდა მათი ქალაქს აწვიმდა..
გაფრინდნენ ჩემი ანგელოზები,
რათა დაიწყოს ჯვარცმა თავიდან..

ვეღარ უძლებდა მიწა სატანჯველს,
სიცოცხლეგაცლილ მოკვდავთა არსი,
დააბიჯებდა უხმოდ სიკვდილი,
თან დაჰყვებოდა სურნელი ანწლის..

იყო დუმილი.. დუმილი კრავთა..
იყო დედათა გოდება თეთრი..
ახსენეს ღმერთი.. მაინც.. მოკვდავთა..
თვით უღმერთოთაც ახსენეს ღმერთი..

არ უყივლია ერდოზე მამალს..
და მაინც.. სადღაც ტიროდა პეტრე..
ვერ მიხვდა ხალხი საფიქრალს მთავარს..
გაახსენებენ არადა ერთ დღეს..

ცვიოდა ციდან სუდარად ფიფქი..
და გაბნეული ტიროდა ვერცხლი..
ჩვენ ბევრი ვაცვით ჯვარს უკვე სიტყვით,
ჩვენი ღმერთივით თან.. არაერთგზის..

ცრიდა.. პატარა წამით მოგონდა,
და მიაბარა ოცნება უფალს..
დუმდა ქალაქი.. როგორც გორგონა
თავმოკვეთილი ჩაემხო ჩუმად..