მესიზმრებოდა კავკასიონი
ცას მიბჯენილი, ფარული თოვლით,
მესიზმრებოდა ჩემი რიონი
ტალღებს ურხევდა ნიავი ქროლვით.

მესიზმრებოდა წითელი ვარდი
მზისკენ იწევდა კოკორგაშლილი,
მესიზმრებოდა თვით სიზმარს ვგავდი
აღელვებული,გრძნობა აშლილი.

მესიზმრებოდა შავი მერანი
შევარდნის ფრთებით გაჭენებული
მესიზმრებოდა მე ამირანი
და ყვავ-ყორნების ნაფლეთი გული.

მესიზმრებოდა ბრძოლა თარეში,
მე კელაპტრები მესიზმრებოდა,
თითქოს ვკვდებოდი უცხო მხარეში
და საქართველო მენატრებოდა.

მე ქართველობის სუნთქვას ვნატრობდი,
სევდა და დარდი მემატებოდა
მქონდა სათქმელი,ვერას ვამბობდი
მუხლებშიც ძალა მეკარგებოდა.

და როგორც ქარი გული ბორგავდა
და როგორც წვიმას მეტირებოდა,
ზმანება ჩემი არაფელს გავდა
და ყველაფერი მესიზმრებოდა.