უდაბურ გზებზე მივუყვებით ყველა,
ჩამომდნარ მთებზე მივაბიჯებთ მძიმედ,
ნუ თუ ყინვაში ისევ შეგვწევს რწმენა?!
ნუ თუ მდინარეც მოგრიალებს მღვრიედ?!

თითქოს უსაზღვროდ მოვინდომეთ ფრენა,
თითქოს გრძნობებიც ფიქრთა წიაღს გასცდა,
მაშინ მუდმივად რატომ გვიწევს თმენა?!
ან და სიკვდილის რატომ გვიპყრობს განცდა?!

ისევ,პირიდან ამოიფრქვა ბგერა,
მძიმე სიტყვები კვლავ ასახავს წარსულს,
მე არც უბედო მომავლისა მჯერა
და არც უფერო შემოდგომა არ მსურს...

მაინც,ლურჯი ცა მომავლის გზად რჩება,
თითქოს და გული იმტვერება,თითქოს,
ყოველ ნაბიჯზე თეთრი ფიფქი დნება
და კვლავ სითმოსგან მოთმინებას ითხოვს.

იმედით სავსე გული ცრემლისგან კვდება,
ვერ მოვიშორეთ ეს ნიღბები სახეს,
მკვდრად მოსილი ისევ ცოცხალი მხვდება
და,ცოცხლებში ვხედავ ცრემლისგან სავსეს.

თეთრი მტრედი ყოველთვის თვალწინ მხვდება,
მინდა მუდამ,მუდამ გონებას დარჩეს,
მაგრამ ყოველთვის წინ ბურუსი დგება
და მაინც ვცდილობ იმედიღა დამრჩეს...

თითქოს უსაზღვროდ მოვინდომეთ ფრენა,
თითქოს ნათება დაიცალა მთვარის,
სარკმლის უკან წმინდა გულის მჯერა
და უსასრულოდ გამეფება ღამის.