როცა სულს მოიცავს ბნელი, როცა სხეული შენთვის მძიმდება, როცა დაკარგავ სიცოცხლის მიზეზს და ცხოვრება გაგიჭირდება.. სხეულით კვდები მაგრამ არ იმჩნევ , რომ არაფერი გემარტივება.. განიცდი, ცდილობ , რომ დააღწიო თავი ამ ჭაობს , ამ დროს ხვდები რომ გვიანაა ყველა მცდელობა, რომ ვერ პოულობ მიზეზს დასარჩენს რომ ვერ იაზრებ შენს თავს რა ხდება.. და ბოლოს მაინც დალბა დამხობილს, განადგურებულს , დაფლეთილ სხეულს, წამოაყენებ შენივე ხელით ... სხვა არ დაგინდობს,გადაგთელავენ ,გადაგივლიან გულზე ფეხებით.. და ბოლოს მაინც რჩება იმედი ..!იმედი რომელიც ყველაფერს შეცვლის..