დროს რომ არ სცალია ჩემთვის არასოდეს,
დარდიც ესაა და სულის საწუხარი.
კარგი იქნებოდა არცერთს არ გვახსოვდეს
ძველი შეცდომები, თუმცა სამწუხაროდ

უკვე გვიანია სულის გამოსყიდვა,
ყოველდღე ვიზრდებით, წლები გვემატება.
ნაგვის ყუთებშია ძველი სამოსი და
ძველი ხასიათი, ძველი შემართება...

თანდათან ვიზრდებით, თანდათან ვფიქრდებით...
თანდათანობაში სული ცოტავდება,
გულო, ხასიათო ისე გაგიქრებით
ვეღარ დაგიდგებათ მერე დრო თავდებად.

საით მიაქანებს დილა უნიათო,
ღამე ქარტეხილის ბავშვურ ხასიათებს,
ობლად ამომავალს ცაზე თუ მიათოვს,
ღამე თუ დააყრის ფანტელს ასიათასს

ფიქრი დაიწყება ისევ ბავშვობაზე,
სულის შეძენაზე, თუნდაც არყოფილის...
ვეღარ იმოქმედებს ბინდი განწყობაზე,
ვეღარ შეგვაშინებს სახე კმაყოფილი...

საით მიგვაქანებს დილა უნიათო,
საით მიახედებს სხივებს ამომავალს,
გვერდზე ჩაიცინებს- თქვენ რა გგონიათ...
ხარბად შეისრუტავს აწმყოს და მომავალს...

კარგი იქნებოდა არცერთს არ გვახსოვდეს
ძველი შეცდომები... აწმყო მიილია,
წარსულს არ სცალია ჩვენთვის არასოდეს
და ეს მომავალიც უკვე ტკივილია...