ფანჯრიდან მკვეთრი მნათობი სხივის,
მთაწმინდა ხმება, მთაწმინდა კივის,
გალაკტიონის ნება სიკვდილის,
მთვარეს არ ძინავს ვეღარ იცინის.

და თუ მართლა არ შობილა მთვარე ასე წყნარი,
მეფე ლირის სიკვდილისა მან ჩამოკრა ზარი,
მაშ უშველე დამშრალია უსიცოცხლო მტკვარი,
ვინღა უნდა დაიბადოს აწი შენი დარი.

არა, არვინ იცის გალაკტიონ,
შენი სევდა, შენი დარდი,
მხოლოდ მთვარემ იცის ყველა,
ასე ღრმად რომ შეუყვარდი.