შენ, ვერ შეეხები ჩემში სანუკვარს,
ვერ შეძლებ უკვალო წალეკო იქიდან.
ზღვა ძალა დამჭირდა, რომ ეს გზა მეპოვნა,
რომ გამომერჩია ათასგვარ ფიქრიდან...

გაცრეცილ გრძნობებში აღარ სჩაბს "გენდობი",
ბეჭიდათ ჩაკალი ჩემში ეს თვისება.
სულში, ფოლადივით გამაგრდა ნაღველი,
თვალები, მტანჯველი ცრემლებით ივსება...

ოცნების დასაწყის, მე ამ გზის დასასრულს
ვუწოდე, გამომკრთალს უფერო სხივიდან.
და თუ მე ამ სხივში, ვპოვებ შენს აღსასრულს,
იქნებ ეს ძალა მეძლევა სხვისი-დან...

გაცრეცილ გრძნობები აღარ სჩანს იმედი.
ღიმილი აჩნდება ბაგეთა ნაპირებს...
მაჩუქე იმედი, არასდროს გამოჩნდე !
თუ ჩემში სანუკავრის წალეკვას აპირებ.

ან, იქნებ ეს ძალა სხვისი-დან შენია?!
ან, იქნებ ამჯერედაც ვტყუვდები თავიდან?!
ან, იქნებ შეჩენია ჩემს წყეულ ბაგეებს,
მარადი ამბორი წყვდიადი რამიდან ?! ...




მოგესალმებით ჩემო ძვირფასებო !

ვიცი, სხვა რამეს ელოდით მაგრამ...

მოკლედ, არ შემეძლო ეს ლექსი თქვენთვის არ გამეზიარებინა...

ავტორი არიანდაა...
ხო სწორად გაიგეთ არიაა, დათას არია...
ის, იმდენად დიდი დოზით შემოვიდა ჩემში ამ ლექსის წერის დროს, საკუთარი არსებობა დამავიწყდა... მისი სიყვარულითა და მისი ტკივილით ვწერდი...

არიანდა ამირეჯიბთან მოვაგვარე-ნება დამრთო, ჩემი სახელით ამეტვირთა საიტზე. :) :)

მიყვარხართ !