ლილისფერ ზღვაში ჩაასვენეს მზისფერი ცეცხლი,
და შენს თვალებზე გამეფიქრა დილითვე, ვსცოდე..
დაისამდე ვერ დავითვალე ოცდაცხრა ვერცხლი,
შუადღემდე ვერ დავაღწიე ღიმილი ბოდვებს..

მერე ღიმილი აიზვირთა ზღვისფერ ტალღებად,
და შენს თვალისებრ სიმწვანეში ჩაეფლო ზეცა,
ნეტავ ერთხელაც გავეჩინეთ ზეცას ბალღებად,
რომ გვეხითხითა გულიანად შენცა და მეცა..

დამენთე თვალში, კვიპაროსო, როგორც სანთელი,
და შენმა მზეებრ სურნელებამ დამამხო პირქვე..
ვეღარ ეწევა ჩემს უფსკრულებს შენი ნათელი,
და ტუჩის ბოლოს, კონტურებში მიკვდება იქვე..

დავაღამებდი, გათენება რომ შემძლებოდა,
რომ სულო ჩემო, ერთი სუნთქვა მეშველა შენთვის..
ო, როგორ მსურდა ეგ ღიმილი მე რომ მრგებოდა,
და როგორ მცირე, დაგიტოვე ძვირფასო ჩემთვის..

დავანებულა სახე შენი ჩემს ვარსკვლავებში,
ცეცხლს აღუმართავს ზე გუმბათი, როგორც სამებას,
ჰო.. მე ვვარსებობ შეფარებულ შენგან წამებში,
და შენი სუნთქვა იჭვნეული ჩემში ღამდება...

შემოვუარე ტაძარს თლილს და მწველი მზის დისკოს,
და ღაღადისით მსხმოიარეს დავხედე ვენახს..
ინება ღმერთმა, ეს სიტურფე და ჩემი იყო..
და ძილისპირულს, ტკბილ გოლეულს შევუშვერ ენას..

რომ არეული დავდიოდი მოსილი ნამით,
ოღენთ შენ ფშვინვას არ დაეფრთხო მზისფერი თალხი..
ვაი რომ სრთვლობის იგვიანებს მოსული ჟამი..
ვაი რომ ასე სულელია ქართველი ხალხი..

მკლავზე მეწვინე ტკივილით და ცრემლით დაღლილი,
აღარ ვიცოდი, სისხლი კიდევ გაგრილდებოდა?!
დილის განთიადს შეეპარა ჩემი აჩრდილი..
რომ მოვიდოდა, თუკი ისევ დაგჭირდებოდა..