ფოთლები ვერ ბედავენ,რომ შემომეყარონ
ქარი ქრის ძლიერ და ის დარდობს არ გადამეყაროს
ქვიშის ქარიშხლებს სწაამთ ჩემი
რომ უპრობლემოდ შემიძლია გავიარო ეს უდაბნო

მე კი მთელ ამ გრუხუნში
ყველაზე მაღალ მთას მივსკდომივარ
ვზივარ ამ მთაზე ასე,გარეგნულად დაბღვერილი,საწყლად
შინაგანად კი უდრეკს,უშიშარს.მაინც მეშინია არ დავიღვარო ისე როგორც სჩვევია წყალს და

ვნებდები,ვნებდები ყველაფერსს
მზის სხივებს,მის ძალას !
ჰოიი,ყოველივეზე ძლიერო ძალავ,ნუ იზამ ამას
არ ამაორთქლო,ვითარცა წვეთი,ნუ მაქცევ გვამად

ხელებს ვშლი და ვღაღადებ აჰა,მე შენი ვარ !
ჩრდილი მჭირდება,ანუ ათენას კალთა
ასე რად შემქმენ,ჩრდილების მეტი რაა მაგრამ
ათენა არსად არაა !

გავივლი უდაბნოს,გული მიგრძნობს ის იქ იქნება
აი იიქ,ზღვა რომ იწყება.ალბათ რა ხანია მიცდის და მელოდება
აჰა,ვიბრძოლებ,ვიბრძოლებ ! ვიბრძოლე მისთვის !
სანაპიროზე დავდგი ფეხი,მაგრამ ის არც აქაა

მაშ რაღა ? ეს რაა
ამ ბნელ ღამეში,უამრავი ციმციმებს ცაზე რაღაც
ვხედავ,ათენა არც აქ და არ იქ არაა !!!
წამით მაფიქრეთ ! - იქნებ ათენა არ არსებობს ?
მე გამოვიგონე ? არაა.არ არსებობს !!!
ან იქნებ სად ვეძებ.იქნებ ის ჩემშია ?
ოხ ეს ბრიყვების,განუცდელი ბრძნული იდეოლოგია
სულ ფარსი არის ყოველივე,რისი გემოც ჩემს არსებას არ განუცდია

სანაპიროზე მდგომს,ძლიერ ქარს მოაქვს რაღაც
უჩვეულო კმაყოფილებით მავსებს ეს რაღაც
მთლიანად მიპყრობს სიმშვიდის განცდა
ვხვდები,მე გავიმარჯვე.მთელი ეს სურათი,რომ გავიარე

ფოთლების ჯარი,ქვიშის ქარიშხალი,შიში აორთქლების.რიდი აიმ ძალის !!!
სანაპიროზე მდგომს,ამავე ქარს და ძალას,მოაქვთ მაგიური სურნელის მსგავსი რაღაც
და ეს რაღაც,მაუფლებს ექსტაზის განცდას.ვიცი,ყოველივე ძღვენია ჩემი
ათენა არაა მარა,ჰაერში გარეული ზღვის მარილი და უამრავი მნათობიც კმარა.