წვიმდა და თქეშად მოსცვიოდა ღრუბლებს ცრემლები,
დაჰქროდა ქარი, შლეგი, თუმცა მიუსაფარი
და შესჩიოდა ზეცას უხმოდ, უტყვი ვედრებით,
სხვაგან ეძებნა მისთა ცრემლთა თავშესაფარი...

არ წყვეტდა ზეცა ცრემლისღვრას და უხმო ქვითინებს,
შორს კი ელავდა, ცა ქუხილით ვენებს იჭრიდა.
თუკი, ოდესმე, სიყვარულით ისევ ვიტირებ,
ზეცის ცრემლები გამომიყვანს შენზე ფიქრიდან.

დაფანტავს ქარი საავდაროდ შეგროვილ ღრუბლებს,
როგორც სანთელი, აინთება შენი თვალებიც.
სულ მცირე სითბო შეაერთებს უცხოთა გულებს,
მთვარის სინათლე აგვარიდებს ტკივილს წვალების...

2020 წელი. მაისი. L.T.