გრძნობებმა ფიქრებში ღამე გაათია,
შენზე ოცნების ამაო იმედმა,
სასთუმალს წოლილს,
გულაღმა ყოფილს,
თვალებ ნაცარ შეყრილს
მივხვდი უშენოდაც სუნთქვა შემძლებია.

მივხდი, არ ყოფილხარ ჩემი არასოდეს,
მივხვდი, გონებაში დაგიდე მე ბინა -
და, რომ მოჩვენებით ან სხვა სანყაროში,
იქნებ, კიც გინდოდე,
ანდა, არა, უკვე გვიანია.

თურმე, მე, ბევრ რამეს ვერ ვხვდებოდი ჩემით -
თურმე, მე ვყოფილვარ დამაშვრალი შენით,
თურმე, არ ყოფილა ძნელი უშენობა -
თურმე არ ვყოფილვარ შენი, - უშენოდ ვარ.