გაფრენა ქარის

ხანდახან ვფიქრობ
მომბეზრდა როგორ,
ერთფეროვანი რიგი წამების...
ცხოვრება ვისთვის დღესასწაული ....
ვისთვის ტკივილის და მწუხარების...

ქარიშხალია...
სულს კი მალამოდ
ედება მისი ღრიალი გმინვა.
მარადიული კითხვა მაწამებს:
რატომ ვარ ? რისთვის? და სულაც ვინ ვარ?
და საკუთარი თავის ძებნაში
მეფანტებიან ვინც მყავდა ახლოს.
ოჰ, ქარიშხალო ცოტა დამშვიდდი!
სულს გამიძარცვავ, დამტოვებ მარტოს.

და სწორედ ასეთ სიმარტოვეში,
მოდის ის ბნელი, სურვილი მძაფრი.
და ქარიშხალი ანგრევს ყველაფერს...
და მსურს მეც ვიყო გაფრენა ქარის....
ხელებს ვშლი...
ქართან მწყურია ცეკვა...
იშლება თმები...
ფრიალებს კაბა...
რა საამოა, მაცდუნებელი,
თავისუფლების ამგვარი განცდა.

უწონობაში ვიხსნი ბორკილებს
და ჩუმად ვაწყობ კიდესთან სადღაც.
მე აღარ ვღელავ...
მე აღარ ვფიქრობ...
სულ სხვა სამყაროს ვეკუთვნი ახლა...

შიშველი ტერფით ვაბიჯებ საზღვარს...
უკან რაც დამრჩა,
ვერაფერს ამბობს.
იცით? მე ერთხელ ვითხოვე შველა
და ახლა უკვე არაფერს ვნანობ.
ვამსხვრევ ჩემს სხეულს
და არ ვგრძნობ ტკივილს.
მთავრდება წამი და ველოდები...
იქნება ნეტავ რამე ახალი ?
თუ კვლავ თავიდან განვმეორდები???

ვე რა