შენს შეშლილ ლექსებს
დემონები ჩასახლებიან
შენი სიტყვები უმოწყალოდ
ჩეხენ გონებას
შორს იყავ ჩემგან,
ნაბიჯით არ მომიახლოვდე.
გადამდებია ეგ სენი და ეგ შთაგონება.

შენს დაღლილ ლექსებს
განთიადი არ უწერიათ.
გულში დაჭრილი პოეტების
ისმის ვედრება.
ვის გაუგია არასოდეს
გათენდეს ღამე.
ან არ დაღამდეს,
თქვი ასეთი ვის გაუგია?!

საუკუნეებს ითვლიდი
და აცვამდი მძივად.
შენ ბევრი ნახე და
განცდილით ვეღარ დასრულდი.
შენს მწუხრის ლექსებს
არ ეგების გადავიწყება.
მათ ვერასოდს მოერევა
დარდი წარსულის.

აჰა, მოვედი! მელოდი და
ლოდინი გღლიდა.
მე შენ წინ ვდგავარ
განახლება შენი არსების.
მოდი, წაიღე ჩემგან სხივი
მზის და სინათლის.
და სიყვარულზე არ გაბედო
სიტყვა არცერთი!

აავსე ლექსი ჩემეული მკრთალი აისით.
აივსე თავად, პატიებას ნუ მთხოვ! შეგინდე!
და სანამ შენს ლექსს
კვლავ დემონებს გადაულოცავ.
გაიხსნე, რომ ჩემი სუნთქვა
მსხვერპლად შეგწირე.

ვე რა