მესმის, ხან არ მესმის...
ეს გრძნობები მგესლის.
ეს ფიქრები მესვრის,
ჩემი თავი მეც მზიზღს.
სიტყებია, ჩვენ გვწყინს,
ჩვენს სურვილებს ვებრძვით,
რეალობას ვერ ვცვლით,
წარსულიც კი გვგესლის..
ჩვენი აწმყო გვერჩის
მომავალი მძიმე - ჩვენთვის სადღაც მცირე,
მას ვერ ვხედავთ, მაგრამ მაინც გვინდა რაღაც.
დაკარგული "მე" მაქვს, დროდადრო რომ ჭედავს
დაკარგული "მე" მაქვს, სხვას ვერაფერს ხედავს.
არც მომავალს ნატრობ, ის გახდება აწმყო, წარსულს ვჩივით ამ დროს.
ამ ყველაფერს ერთად, ვერაფერს ვერ ვხედავ.
დამრჩენია მხოლოდ წამიერი საზრდო
დამრჩენია მხოლოდ, დღევანდელი აწმყო
ტიკ-ტაკ, ტიკ-ტაკ, კარგო
რაღად გინდა სხვა დრო ?