აბა მეტი რაღა გითხრა, გაგაოცო?
გაგიმხილო სურვილები აღმაფრენის.
მერე ისევ გაგიშვა, რომ დამაობლო
და გამიხდე ნავდრალო სადარდელი.

მთებს ედება ნისლები და მთვარის შუქი..
მხოლოდ ერთი იმედიღა მაბადია,
რომ მიპოვნი და ქარიშხლებს დამიამებ.
დარდი არა მხოლოდ მთვარის საბანია.

სულის ტკივილს ნაფეხურად აჩნდა სიტყვა:
მივდივარო!_ ასე როგორ გამიმეტე?
მზეს გავხედე, ცრემლი რომ არ შგემჩნია.
მშვიდობითთქო!_ იავნანად დაგიმღერე.

ხელის გულზე ნაკვალევი შენი კოცნის...
თმის სურნელში გახლართული გვირილები...
ვერაფერმა გადაწონა, ვერ წაშალა,
მარტოობის მწუხრისფერი ტკივილები.

აბა მეტი რაღა გითხრა? გაგაოცო.
თითის წვერებს შეხება რომ ელანდებათ.
რაც წახვედი ყოველ დილით თენდება და
მე კი მაინც გათენება მენატრება....

ვე რა