ღამე ქუჩაში დავდივარ მარტო,
ნაცრისფერ წვიმას რომ შევხვდე ახლოს,
მე ის დღეები დამყვება, მნატრობს,
დანახვისას რომ არასდროს დამთმობს.

ახლა რომ ვხედავ ხეებთან სითბოს
და ქუჩებს შორის უძირო ყინვას,
მეტყველი მზერით, თვალებზე ცრემლით
ხმამაღლა ვერ ვამბობ მე ვერცერთ სიტყვას...

ქუჩაში ხშირად დავდივარ მარტო,
ვიცი, რომ ჩემთან ზამთრამდე მოთოვს,
სევდა თან დამსდევს, არ მესმის რატომ?!
ნეტავ, ზაფხული მე რამდენს მომთხოვს?!

წვიმა საუბრობს ქარების სვლებზე,
ქუჩებში თბილა, მაგრამ მე მათოვს,
ნაკვალევს მივყვები შებინდულ გზებზე,
მარტო რომ დავდივარ, ეს აღარც მახსოვს...


ნ.ლ