მე შეპყრობილი შენით მოგიხდი,
როგორც სახადს...
გადაგივიწყებ მერე
სულ დაგივიწყებ... ნახავ.

ამოგიგლიჯავ დარდო,
რომ ფიქრადაც არ გაკრთე...
გადავისერავ ვენებს, სადაც შენ უნდა მყავდე...

არ მინდა შენი სახე,
მაინც ვერაფერს ვხედავ ..
ვბრაზობ, ჩემს თავზე ვბრაზობ....
დავხევ ამ ლექსსაც ეხლა...

გალიის ვიწრო მდელოს
და ცის პატარა ნაგლეჯს...
მე ჩემი ხელით ვკაწრავ
ცაზე გარინდულ მთვარეს...

და გათენებაც არ მსურს...
აღარც მზეები მწველი....
გაქრეს სამყარო ვნატრობ,
მაგრამ ისევ მე ვქრები....

ეს იყოს ბოლო ღამე....
აღარ გათენდეს მეტად...
რომ ეს სიბრაზე ჩემი
გასცდეს სამყაროს ფეთქვას...

მაჯაზე არტახს ვიდებ,
ვიხვევ სატურნის ქამარს...
რომ ეს ციმციმი სულის
მორჩეს დასრულდეს მართლაც ....

✨????????

მე