მაგ შავ თვალებში ვიძირები, ჟამთასვლის ბოლოს,
როცა ვიწამე სიყვარული და შენ არ მყავდი,
მე უშენობა მოვიხადე თალხად, საჩემოდ,
როცა დრო იყო შუაღამე შენთან შეხვედრის,

ღამით ფანჯრებთან ქარიშხალი, ცივად რომ მიხმობს,
ვფიქრობ დრო-ჟამმა სიყვარულის ცეცხლი ჩაგიქრო,
და თან არ მინდა დაჯერება რომ აღარ მელი,
არ მომცე ნება სისულელე ისევ ვიფიქრო.

თითქოს მალულად პაემანს ვდებ შენივე ფიქრში,
ვცდილობ დავამსხვრო ის ბოქლომი გულმა რომ მმადო,
დღისიის ტრფობისას, მაღამდება შენზე ლოდინში,
თითქოს სიცოცხლემ, უშენობის კონტრაქტი დადო,