“ტკივილით დაღლილს განსაცდელი სიკვდილი დამრჩა”,
დაისით ჩემს ტახტსს გადათელავს დროის ყორანი.
რადგან სიყვარულს შესაფერი ტანჯვაღა დარჩა,
რადგან ვერ იცავს გმობის ძალას სიტყვით მორანი.

რადგან ჩემს გრძნობას შენს ტუჩებზე ვეღარ დავათევ,
რადგან დროებამ დაიმონა წლების გოდება,
რადგან ჩემს ტუჩებს შესაფერი აღარვინ დარჩა,
რადგან სიბერე უშენობის იქცა წამებად.

რადგან ფერს იცვლის წუთისოფლის ნაკურთხი ფარჩა,
რადგან აპოლომ სიყვარულით იძია დაფნა,
მე კი უშენოდ მოვიხადე სიცოცხლის წარღვნა,
ამპარტავნებით შეიწირა უმანკო განცდა.