„ზღვას მაგონებ, ზღვას უსაზღვროს,
ზოგჯერ წყნარს და თან მძვინვარეს,
სიყვარული ბნელს თუ საზღვრავს?
მათენდება მე მძინარეს.

მიჩურჩულებს ნაზი ტალღა:
„იტანჯები, გთხოვ, გაუშვი,
რა მომენტში იგრძნო დაღლა,
შენ სხეულს მას ნუ დაუშლი!“

ტალღის შრიალი ამძაფრებს ტკივილს,
ცრემლი ვარდივით ირევა მასში.
ზღვას ვეკითხები, ნეტავ გამივლის?
ეჰ, ბედნიერი ვიყავი მაშინ?

ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს,
ის შენში რჩება, როგორც წარსული.
და მიძინებულს რომ გაიხსენებ,
იტყვი: რამდენი დროა გასული.

ასე მპასუხობს კამკამა, წრფელი და თან მძვინვარე ტალღის ნაკადი:
მე? ზღვას ვატოვებ ჩემს გავლილ ტკივილს,
ესეც რამდენჯერ მქონდა ნაცადი.